قطره ای باران از آسمان به دامان دریا افتاد ؛و چون وسعت و بزرگی محیط را نگریست شرمسارگشت و با خود گفت :من در برابر اقیانوس که باشم و چقدر دارم و با وجود آن براستی که من معدوم به شمار آیم .

یکی قطره باران زابری چکید

خجل شد چوپهنای دریابدید

که جایی که دریاست من کیستم؟

گراوهست حقا که من نیستم

چوخود رافرومایه و خرد یافت صدف درآغوش آورد . به جان و کمال رغبت تربیتش کرد و سیر فلک و گردش ایام اوراچندان بالا برد و برکشید که مرواریدمشهور گشت و شایسته گنجینه و آرایش تاج و تخت شهریاران شد ؛آری ؛چون خود را پست دید رفعت مقام یافت ؛و چون به کوی فنا درآمد به سرمنزل بقاپیوست.

چوخود را به چشم حقارت بدید

صدف در کنارش به جان پرورید

سپهرش به جایی رسانیدکار

که شد نامور لؤلؤ شاهوار

بلندی ارآن یافت کو پست شد

در نیستی کوفت تا هست شد

تواضع کند هوشمندگزین

نهدشاخ پرمیوهسربرزمین

                                                                                              بوستان سعدی ،باب سوم